Μεταφρασμένη Λογοτεχνία

1913. Η Θεσσαλονίκη, το σταυροδρόμι των πολιτισμών, έχει μόλις απελευθερωθεί από τον οθωμανικό ζυγό και έχει περιέλθει στα χέρια των Ελλήνων.

"Κάποτε ήμουν κορίτσι, αλλά όχι πια. Μυρίζω άσχημα. Το αίμα ξεράθηκε και πέτρωσε πάνω μου και πάνω στο κουρελιασμένο ρούχο μου. Τα σωθικά μου ένας βάλτος. Χύμηξα μέσα στο δάσος που είδα εκείνη την πρώτη φριχτή νύχτα, όταν άρπαξαν εμένα και τις φίλες μου από το σχολείο".

Σκέφτηκα για πόσα πράγματα ήμουν ακόμα μικρή, κανείς όμως δεν σου 'λεγε πότε θα μεγάλωνες αρκετά... Και παρακάλεσα το Θεό να μην πάρει το κουνέλι μου, να πάρει αν μπορούσε τον αδερφό μου τον Μάτις: "Αμήν".

Ο μπαμπάς μ' έπιασε από τους ώμους κι έγινε κατακόκκινος. «Μη φορέσεις ποτέ ξανά γυναικεία ρούχα, ακούς τι σου λέω; Ακούς τι σου λέω, Γκίγε;»

"Ο πατέρας σου δεν είναι όλοι οι άνδρες του κόσμου, αγάπη μου" λέει δίχως να περιμένει την απάντησή μου. "Ούτε εγώ είμαι όλες οι γυναίκες."

Γαλλία, 1939. Στο μικρό χωριό Καριβό, η Βιαν αποχαιρετά τον σύζυγό της Αντουάν που φεύγει για το μέτωπο. Σύντομα οι Ναζί εισβάλλουν στη Γαλλία με ορδές στρατιωτών, φορτηγών και τανκς, με αεροπλάνα που σκοτεινιάζουν τον ουρανό και βομβαρδίζουν αθώους.