Σε μια ετοιμόρροπη πολυκατοικία, στη φρενήρη πόλη της Λουάντας, ένας μικρόκοσμος εργάζεται, γελά, κάνει σχέδια, ερωτεύεται και προσπαθεί να τα φέρει βόλτα.
«Το Πορτραίτο του κ. Ου. Χ.» στημένο αριστοτεχνικά κι έχοντας στη δομή του και στοιχεία, θα μπορούσε να πει κανείς αστυνομικής ιστορίας, συνδυάζει τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του συγγραφέα, με το ευφάνταστο και παρατηρητικό πνεύμα του και δικαιώνει τους ισχυρισμούς των συγχρόνων του, που ισχυρίστηκαν ότι οι λαμπρότερες σελίδες του, δεν ήταν παρά αμυδρές ανταύγειες του ίδιου του του εαυτού.
Μόνο μια ιδιοφυΐα σαν τον Ουάιλντ θα μπορούσε να γράψει αυτές τις «παραδοξολογίες» και να διατυπώσει αυτούς τους υπέροχους και έξω από κάθε σύμβαση στοχασμούς.
"Δέκα λεπτά αργότερα με πρόσωπο κάτασπρο από τρόμο, και μάτια αγριεμένα από θλίψη, ο Λόρδος Άρθουρ Σάβιλ χύμηξε έξω απ' το Μπέντινκτ Χάουζ, παραμερίζοντας βίαια στο δρόμο τον ένα πλήθος από λακέδες ντυμένους με γουναρικά που στέκονταν γύρω από τη φαρδιά ριγωτή τέντα, και φαίνονταν να μην ακούν ούτε να βλέπουν τίποτα.
Ένας λαθρεπιβάτης στην Κιβώτιο του Νώε μας δίνει τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα - μια εκδοχή αναπάντεχη, ανατρεπτική, ολότελα διαφορετική από την επίσημη, που φωτίζει, καλειδοσκοπικά την ιστορία του κόσμου.