H.P. Lovecraft #4

Όταν ένας ταξιδιώτης στα βόρεια της κεντρικής Μασαχουσέτης πάρει τη λάθος έξοδο στον αυτοκινητόδρομο του Έιλσμπουρι λίγο μετά το Ντινς Κόρνερ, βγαίνει σε μια περιοχή ερημική και παράξενη. Το έδαφος είναι ανυψωμένο και οι πέτρινοι τοίχοι με τους αγκαθωτούς θάμνους έρχονται όλο και πιο κοντά στις αυλακιές του χωματόδρομου καθώς η στροφή κλείνει. Τα δέντρα στις δασώδεις εκτάσεις μοιάζουν πιο μεγάλα από το κανονικό, ενώ τα αγριόχορτα και τα βάτα οργιάζουν σε βαθμό ασυνήθιστο για κατοικημένη περιοχή. Τα χωράφια ωστόσο είναι ελάχιστα και άγονα, ενώ τα αραιοσπαρμένα σπίτια είναι όλα παμπάλαια, άθλια και ετοιμόρροπα. Χωρίς ο ταξιδιώτης να ξέρει το γιατί, διστάζει να ζητήσει οδηγίες από τις ροζιασμένες, μοναχικές φιγούρες που εμφανίζονται πού και πού στα γκρεμισμένα κεφαλόσκαλα ή στα πετρώδη βοσκοτόπια πάνω στις πλαγιές. Αυτές οι μορφές είναι τόσο σιωπηλές και φευγαλέες που νιώθει κανείς πως έρχεται αντιμέτωπος με κάτι επικίνδυνο, κάτι που καλύτερα να μην έχει καμία σχέση μαζί του. Όταν από κάποιο ύψωμα στον δρόμο ξεπροβάλουν και τα βουνά πάνω από το πυκνό δάσος, αυτό το αλλόκοτο αίσθημα ανησυχίας αυξάνεται. [...] (Από την έκδοση)