Ο Οστεοφύλαξ

[...] Έφερε μπροστά του την εικόνα των μεταλλικών κιβωτίων. Οι ένοικοί των ούτε αγωνιούν ούτε ασφυκτιούν. Οι πλεκτάνες, ο δόλος, ο φθόνος και οι μυστικές υπηρεσίες δεν τους αγγίζουν. Είδε τις καταπακτές που διαπερνούν τα απανωτά οστεοφυλάκια και φτάνουν μέχρι τον ρογχώδη και παφλάζοντα ποταμό στον οποίο ταξιδεύουν οι ψυχές και καταδύονται «μέχρις Άδου ταμείον». Εκεί, στον έβδομο ουρανό. Υπογείως. Η κατάδυσή του σταμάτησε και αισθάνθηκε το σώμα του όρθιο, μπροστά σε μια μεγάλη και βαριά ξύλινη πόρτα. [...]

Γύρω από τις καθημερινές δραστηριότητες ενός Οστεοφύλακα, που επικεντρώνονται στη φροντίδα να κυριαρχεί δικαιοσύνη και ευταξία στον χώρο της δικαιοδοσίας του, ξετυλίγεται το νήμα μιας πολυεπίπεδης μυθοπλασίας: η θραύση οστών και κρανίων διάφορων επώνυμων εθνικοφρόνων, κομμουνιστών αλλά και λήσταρχων, οι εθνολυτρωτικές βλέψεις των Βουλγάρων με αφορμή την πατρότητα μιας τοιχογραφίας του οστεοφυλακίου, η ανάμειξη σε όλα αυτά του Μητροπολίτη Αρδαίας και Δαμασκηνής, η αναγκαστική μετάβαση του ήρωα στην Αλβανία και πολλά άλλα, που αναδεικνύουν ότι «τωόντι, θλιβερά τα Βαλκάνια».