«Το Πορτραίτο του κ. Ου. Χ.» στημένο αριστοτεχνικά κι έχοντας στη δομή του και στοιχεία, θα μπορούσε να πει κανείς αστυνομικής ιστορίας, συνδυάζει τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του συγγραφέα, με το ευφάνταστο και παρατηρητικό πνεύμα του και δικαιώνει τους ισχυρισμούς των συγχρόνων του, που ισχυρίστηκαν ότι οι λαμπρότερες σελίδες του, δεν ήταν παρά αμυδρές ανταύγειες του ίδιου του του εαυτού.
Μόνο μια ιδιοφυΐα σαν τον Ουάιλντ θα μπορούσε να γράψει αυτές τις «παραδοξολογίες» και να διατυπώσει αυτούς τους υπέροχους και έξω από κάθε σύμβαση στοχασμούς.
"Αυτό που πάντα αναζητούσε ο άνθρωπος, δεν είναι ούτε ο πόνος, ούτε η χαρά, αλλά, απλά η Ζωή. Ο άνθρωπος επεδίωξε να ζήσει έντονα, ολοκληρωμένα, τέλεια.
"Δέκα λεπτά αργότερα με πρόσωπο κάτασπρο από τρόμο, και μάτια αγριεμένα από θλίψη, ο Λόρδος Άρθουρ Σάβιλ χύμηξε έξω απ' το Μπέντινκτ Χάουζ, παραμερίζοντας βίαια στο δρόμο τον ένα πλήθος από λακέδες ντυμένους με γουναρικά που στέκονταν γύρω από τη φαρδιά ριγωτή τέντα, και φαίνονταν να μην ακούν ούτε να βλέπουν τίποτα.
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ γράφει χαρακτηριστικά πως για αρκετά χρόνια δεν καταλάβαινε ούτε την αλφαβήτα από πολιτική και για τα δημόσια πράγματα της χώρας του γνώριζε "όσο κι ένας αγρότης για το χωραφάκι του".